*स्माईल प्लीज*
कुंद वातावरणाची सकाळ ही सूर्याबरोबरच अवतरली होती दोन दिवसांपूर्वी.....काही केल्या प्रसन्नता येत नव्हतीच वातावरणात.... मनालाही कंटाळवाणेपणाचं किटण बसलं होतचं. एवढ्यातच ह्यांच्या मित्राचा फोन आला, "अरे आज जाऊया, 'स्माईल प्लीज' ला थिएटररमध्ये बघावयास.... तयार राहा दोघेही,आम्ही दोघे येतोय गाडी घेऊन."....
झालं, मूव्ही बघायचायं तोही नवीनच मराठी.... चला स्माईल प्लीज.... यानिमित्ताने तरी वातावरणातील चैतन्य फुलेल..... कारण मुव्ही बघून मनाच्या चैतन्याला बहर येईल ना! त्याचा परिणाम सहजच बाह्य वातावरणावरही पडणारच.....
ठरल्याप्रमाणे गेलो आम्ही मुव्हीला.....हल्ली मल्टिप्लेक्सचा जमाना.... एका एका मॉलमध्ये चार-पाच तरी सिनेमा हॉल्स.....त्यामुळे बाहेर गर्दी दिसते खूप, पण थिएटर मध्ये प्रवेश केल्यानंतर कुठेतरी तुरळक माणसं दिसतात..... खरंच, म्हणून एवढ्या मोठ्या हॉलमध्ये अक्षरशः भुतासारखे बसलोयं आपण असं वाटतं, अशा वेळी.....अशा वेळी, हमखास माझ्या लहानपणीचे दिवस आठवतात.... ठराविकच टॉकीज पंधरा-पंधरा दिवस एकच सिनेमा...... दिवसाच्या चार ही प्रयोगांना तोबा गर्दी.....हे चित्र डोळ्यांसमोरुन तरळून जातं..... नकळतपणे तुलना होऊ लागते..... असो....विषयांतर नको.....
आपलेच हास्य खुलवण्यासाठी म्हणून गेलो आम्ही स्माईल प्लीज ला ! काय सुरेख अभिनय आहे सर्वांचाच! त्यातही मुक्ता बर्वे, लाजवाब!जान ओतते ती ,त्या नंदिनीच्या भूमिके मध्ये.... खूप मोठे ध्येय, महत्त्वाकांक्षा घेऊन मिरवणारी ही मुलगी.आई आणि बाबा दोन्ही भूमिका साकारत वडिलांनी लहानाची मोठी केलेली असते....तिला हवं ते पदरात टाकलं तिच्या आप्पांनी! तीनंही लहानपणापासून मिळालेल्या संधीचं सोनं करत, भरपूर ट्रॉफ्या मिळवलेल्या....
महत्त्वाकांक्षेच्या आड येणारा नवरा सोडून देते... चार वर्षांची मुलगी त्याच्या झोळीत घालत, कोर्टाच्या माध्यमातून वेगळी होते नवऱ्यापासून.... पण नवरा व मुलगी यांच्याशी कायम सुसंवाद ठेवून असते....
लहानपणीचा आईवरचा राग कायम ठेवत,तिला कधीही "आई" म्हणून हाका न मारणारी तिची मुलगी, नपा.त्यामुळे होणारी नंदिनीच्या मनाची घालमेल, मुलीच्या आनंदासाठी जीव ओतून प्रयत्न करणारी ही आई जेंव्हा, अगदी तरुण वयात "डिमेन्शिया"या मानसिक आजाराची शिकार बनावयास सुरुवात होते..... तेंव्हापासून चा तिचा प्रवास, पुढे काय होईल? ही उत्कंठा ताणतच ठेवतो.....
आपण आलो होतो 'स्माईली' सायंकाळ बनवण्यासाठी हे विसरुनच जातो......
कारण आपण एखादीच हलकीफुलकी दाद हसून दिलेली असते एव्हाना.... आपलं मनसोक्त स्माईल नाहीच एकदाही नसंतंच केलेलं अजिबात.....
पण मग लक्षात येतं की, तरुणपणातच,डेमेन्शिया या मानसिक आजाराला तोंड देता देता गोंधळून गेलीयं बिचारी... बावरी झालीए....
आपल्या महत्त्वाकांक्षा,ईप्सित साध्य करण्यात कितीतरी मागे पडलेली ही नंदिनी यातून बाहेर पडावी....विसरभोळेपणा वर मात करत,जमेल तसं आपल्या ध्येयपूर्तीसाठी चालत राहावं तिनं....तिच्या आयुष्यात नव्यानेच आलेल्या मित्राची,अं हं मित्रही नव्हेच.....एका हितचिंतकाची विराज ची धडपड आणि तिची मुलगी नपा हिचे प्रयत्न.... नंदिनीच्या आयुष्यात पुन्हा हास्य आणण्यासाठी तिला 'स्माइल प्लीज'म्हणत, आयुष्याला सकारात्मक वळण देण्यासाठी हा सिनेमा बनवलायं.... प्रेक्षकांना स्माईल देण्याची गरज पडत नाही.... पण या आजारावर मात करण्याचा प्रयत्न करत आयुष्याकडे किती सकारात्मक नजरेने खुद्द त्या पेशंटने आणि तिच्या आजूबाजूच्या लोकांनीही दृष्टिकोण स्विकारावयास हवा....ही जाणीव करवून देतो हा सिनेमा... शेवट उदासवाणा नाही तरीही खूपच सकारात्मकता स्विकारावयास लावणारा... नंदिनी साठी आणि प्रेक्षकांसाठीही अंतर्मुख करावयास भाग पाडणारा असाच! या सिनेमाचे हे सूत्र खूप भावते मनाला....अन् आपण प्रचंड समाधान घेऊन बाहेर पडतो थिएटरच्या....
©
*नंदिनी म.देशपांडे*.
✍🏻✍🏻✍🏻✍🏻✍🏻✍🏻😄
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा