*पूलाचे मनोगत*
दोन रस्ते जुळवताना
बांधलेला दुवा म्हणतात
मला....
किती तरी लोकांची
पायधूळ लागते
माझ्या अंगाला....
गर्दीची सवय नेहमी
असते मला....
येणाऱ्या जाणाऱ्या
गर्दीचे चेहरे रोज
वाचायचो मी....
अंतरंगातील त्यांच्या
भाव उमजून
घ्यायचो मी.....
कुणाला असायची लगबग
गाडी पकडण्याची....
कुणाला असायची घाई
आवडत्या माणसाला
भेटण्याची....
कुणी असे आसुसलेला
घरी जाण्यासाठी....
तर,कुणी असे भरभरुन
बोलण्यासाठी....
काहींची आई
वाट बघे
आपल्या लेकराची.....
काहींची बायको
सज्ज स्वागता
प्रसन्न चित्ती....
काहींची सानुली बाळे
वाटेकडे डोळे
लावून आईची....
तर काहींचे पिता
बघायचे वाट
आधार देणाऱ्या हातांची....
रोज न्याहाळत ही
साऱ्यांची तारांबळ....
कृतकृत्य वाटायचे
मलाच मनोमन....
पण,पण वाटलंच नव्हतं
एक दिवस असाही उगवेल....
जोडणारा सांधाच
असा निखळून पडेल....
माझ्या निखळण्याने
उडेल असा हाहाःकार....
रोज पायधूळ झाडणारे
पडतील असे निपचित....
आणि,सिस्टिमच्या संवेदना
एवढ्या बोथट होतील....
धिक्कार असो या
फसव्या पध्दतींचा....
धिक्कार असो या
निर्ढावलेल्या भेकटांचा....
उबग आलाय आता
या सहनशीलतेचा....
वेळ आलीय
पेटून उठण्याची आता....
हाती बदलाची
मशाल घेण्याची सुध्दा....
भ्रष्टाचाराचे
उच्चाटण करु या...
सारे मिळून शपथ
ही घेऊ या....
अमुलाग्र बदल
आपण घडवू या....
माणुसकीच्या बियांची
पेरणी करु या....
वृक्षाची त्याच्या
जोपासना करु या...
निवांत सावली
माणुसकीची
देऊ या ....
*नंदिनी*
१६,मार्च २०१९.
🌱🌱🌱🌱🌱
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा