*साहस*
आज तब्बल तीन महिन्यानंतर सुहासराव घराबाहेर पडले!बाप रे तीन महिने!एवढे दिवस आपण किती सेफ झोन मध्ये होतो!!
त्या मेल्या मेडियानं दररोज कोरोना बाधितांचा गलेलठ्ठ आकडा दाखवत छातीत नुसती धडकी भरवून ठेवली होती...
घराबाहेर पाऊल ठेवायलाच उशीर,की आपण या कोरोना विळख्यात पडलोच...म्हणून समजा.... ही मनात पक्की घर करुन बसलेली भिती, सारखी त्या देवाचं नाव घेण्यासाठी भाग पाडायची....
एरवी त्या बिचाऱ्याची आठवण कधीतरी सणावाराला दोन हात जोडण्यापुरती होत असे.... पण गेल्या तीन महिन्यांत हे आठवणींचं(देवाच्या)
सत्र वारंवार येऊ लागल्याची जाणीव होत आहे...
समोर येईल ते,असेल त्या चवीचं गपगुमान पोटात ढकलावं लागतंयं आणखीनही....नावं ठेवण्याची किंवा आवडी निवडी सांगण्याची हिम्मत कोण करणार बाबा?
वेळेवर पोटापुरते दोन तीन वेळेला खायला मिळतंयं हेच नशीब समजायचं....बाहेरुन मागवून खाणं किंवा हॉटेलमध्ये जाऊन चोपणं सगळंच थांबलंयं आता.... आपल्या उभ्या आयुष्यात आपल्याला कधी साधा चहा करुन घेणं माहित नाही...किती काळ हे चालेल ते काळच सांगेल....
मागच्या आठवड्यात लॉकडाऊन चे नियम थोडे शिथील झाले आहेत म्हणा,पण लगेच बाहेर पडण्याची हिम्मत नाही झाली बाबा....
सुहासराव मनाशीच बोलत होते....
चार दिवसांपासून किमान गेटपर्यंत येत रस्त्यावरच्या रहदारीचा अंदाज घेत होतो....त्यावरुन किती गर्दी आहे?एवढ्या गर्दीत जावं का आपण?
तशी कोरोना युध्दाला तोंड देण्यासाठी सारी आयुधं जवळ ठेवली आहेतच आपण....तीन महिन्यांपासून....अगदी, वाजवी पेक्षा जास्त किंमत मोजून....न जाणो गरज पडलीच आपल्याला तर....तर असू द्यावीत हाताशी....वेळवर शॉर्टेज झाले तर....या भितीनं....
नाहीतर मी कसचा देतोय एरवी जास्तीचे पैसे....उलट कमीत कमी पैशात कुठे मिळेल त्या ठिकाणी गेलोच असतो...जाऊ दे, कधी कधी होते असे....जास्तीचे पैसे गेले आपल्या अक्कल खाती....
आपण आता तरुण नाही आहोत....जेष्ठांच्या यादीतही नाही आहोत मग असं किती दिवस तोंड लपवून बसायचं घरी?
सौ.पण जातीए कधी कधी बाहेर....अगदी डोळ्यांची आडवी रेषा तेवढी बांधायची ठेवून....काय मिजास आहे?त्या कोरोना राक्षसाची आपल्या पर्यंत पोहोंचण्याची?असे म्हणत झाशीच्या राणीच्या आविर्भावात पडते ती बाहेर....आवश्यक कामं करुन, "मोठ्ठा पराक्रम गाजवून आलेय मी" या आवेशात परतते घरी...आपण मात्र आचंबित होऊन बघत रहाण्याशिवाय काहीच करत नाहीत...
किती दिवस हे असं भयग्रस्त जीवन जगत कोंडून ठेवायचं स्वतःला घरात?आपलंच मन आपल्या भ्याडपणाची साक्ष देतंयं हल्ली....सांगू कोणाला?
झालं, एवढं जपूनही दोन दिवसांपूर्वी कॉलनीतल्या आसपासच्या दोन तीन ओळीत कोरोनानं चढाई केली आहे, या बातम्या येऊन धडकल्या....झालं थोडावेळ चलबिचल....हा छुपा रुस्तुम आपल्या गेटमध्ये तर दबा धरुन बसला नाहीए ना?आपलीच टेहळणी करतोय की काय?असेेही वाटले...पण लगेच झटकून टाकली मी ही भिती मनातून....
. कसेही तर आपल्या कॉलनीत शिरकाव केलाय या मेल्यानं मग आता करावाच हिय्या,बाहेर फेरफटका मारण्याचा....घरात बसूनही तो आपल्यात घुसणार नाही याची काय गॅरंटी?मग थोडी बाहेर जाऊन परिस्थिती आजमावण्यातील मजा तरी घेऊ या....
मास्क बांधलेले चेहरे निरखू या....ते ओळखता येतील का आपल्याला ते बघू या....कांही चेहऱ्यांशी संवाद साधूया अर्थात अंतर ठेऊनच....
आपल्या सुरक्षेच्या दृष्टिने पवित्रा घेत घेत एक एक पाऊल पुढे टाकू या....लहान बाळ जसं नव्यानं चालायला शिकतं आणि अंदाज घेत पावलं टाकत,टाकत अगदी तस्सच!
पण थोडं धिट बनू या....या कोरोना पासून लांब रहाण्याचा निश्चय करत....तो समीप आला तरी त्याच्याशी दोन हात करण्याची तयारी ठेवत.... आजुबाजुला असेल तो, तरीही त्याला खड्यासारखे बाजूला ठेवत....न घाबरता संपूर्ण काळजी घेत....
सुहासरावांनी रस्त्यावरुन रपेट मारताना मनाचा ठिय्या केला, आणि त्यांच्या मनावरचं खूप मोठं ओझं झटकून टाकलं....भयाचं.... आणि मोकळा श्वास (तोंडाला मास्क बांधूनच) घेतला....तेवढ्यात गार हवेची झुळूक कुठेतरी पडणाऱ्या पावसाचा मृदगंध सोबत घेऊन आली.... आणि मन प्रसन्न करुन गेली....
*नंदिनी म.देशपांडे*
जून,१९,२०२०
🌹🌹🌹🌹🌹
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा